Źli Żydzi

W grze czteroosobowego teamu nie ma jednego fałszywego tonu. Są do bólu prawdziwi, choć przecież chwilami „metaforyczni”. Zwłaszcza Daphne, której niemal biblijne przemowy brzmią tak hebrajsko, tak rytualnie, jak monologi bohaterów Hanocha Levina. Poza wszystkim to dzieje się tuż przy publiczności. Może stąd jeszcze większe poczucie: to dotyczy także nas. My jesteśmy w samym środku tego wszystkiego.
Cała czwórka jest wspaniała, ale i z logiki tekstu i trochę z temperamentu aktorki wynika dominacja Daphne. Olga Sarzyńska jako nadpobudliwa, toksyczna, wiecznie mówiąca kobieta-potwór jest tym, kim bywa często: mistrzynią od ról tragikomicznych, niejednoznacznych. Przerysowuje postać, by jej w finale współczuć. Jest przejmująca, a jednocześnie… niebywale śmieszna. To wielka KREACJA. A dobrych komików bywających równocześnie tragikami nie mamy tak wielu.

Piotr Zaremba, „Źli Żydzi” w Teatrze Ateneum – śmiesznie i mądrze
całość tutaj

To kawał znakomitego teatru z prawdziwego zdarzenia. Teatru bez udziwnień. A jednocześnie na wskroś nowoczesnego. Dzięki znakomitej reżyserii i oprawie muzycznej Macieja Kowalewskiego. (…) Grają rewelacyjnie utalentowani aktorzy. Wielką rolę Daphny gra Olga Sarzyńska, niezapomniana Merilyn Mongoł w tym teatrze i Julia Konarska jako Melody – jedyna gojka w tym żydowskim towarzystwie. A panowie w tym przedstawieniu to znakomity i wielce utalentowany Wojciech Brzeziński jako Liam i Piotr Sędkowski w roli Jonaha.

Witold Sadowy, “Źli Żydzi” – wielki sukces Teatru Ateneum w Warszawie
całość tutaj

(…) opłakujący dziadka żałobnicy toczą zawzięty spór, kto jest prawdziwym Żydem, komu należy się najcenniejsza pamiątka po dziadku, czyje na wierzchu, jak to w rodzinie, niekoniecznie żydowskiej. Olga Szarzyńska święci triumf w roli samozwańczej nadzorczyni wartości. Niesłychanie śmieszne i mądre przedstawienie – przestroga przed ukąszeniem fanatyzmu.

Tomasz Miłkowski, Moje teatralne olśnienia 2019, Dziennik Trybuna
całość tutaj

Sukces ma jednak wielu ojców (i matek). Olga Sarzyńska i Wojciech Brzeziński tworzą wspaniały duet sceniczny, jedno drugiemu nie ustępuje w talencie komediowym, w bogactwie ekspresji, w umiejętności wydobycia najlepszych elementów z pojedynczych zdań, słów i gestów. Teatr lubi jaskrawość postaci i zderzające się przeciwieństwa, ale wcale nie jest łatwo tak zagrać. Między dominującą dwójką miejsce dla siebie znaleźli (i na scenie nie giną!) Piotr Sędkowski (Jonah) – niepozorny i schowany przez większość spektaklu zaskakuje piękną i wzruszającą pointą – i Julia Konarska (Melody), grająca głupkowatą wielkomiejską trzpiotkę, która w kilku momentach kradnie widownię, szczególnie w komicznym wykonaniu arii. Całej czwórce należą się brawa nie tylko za konsekwentne i trafione kreacje, ale również za to, jak świetnie współpracują jako zespół, jako dynamiczny, pędzący bez ustanku kwartet.

Yoryk, Dziedzictwo pamięci, czyli za śmiechem cień
całość tutaj